De buitenkant voorbij - een weergave van een nagesprek.
"Neem nog even de tijd, ik kom over een paar minuten terug", zeg ik dan. Ik loop even de kamer uit. De energie in mij is kalm en opgeschoond. Ik merk dat er een kleine glimlach op mijn gezicht staat. Eigenlijk gebeurt dat regelmatig nadat ik een behandeling geef.
Ik loop de gang door en neem even een moment om de massageolie van mijn handen te wassen en wat water te drinken. Ik voel een vertrouwde warmte in mijn keel en veel ontspanning in mijn benen en voeten. Het is alsof er een infraroodlamp op heeft gestaan. Nu ik dit werk een tijdje doe, weet ik dat dit de kracht van de helende energie is. Het werkt niet alleen op mijn cliënt, maar heeft ook direct effect op mijzelf. We zijn allemaal één; daarover bestaat voor mij geen twijfels.
Wanneer ik in de lichte behandelkamer terugkom nadat ik me heb opgefrist, voel ik de fijne warmte en ruik ik de geur van de etherische olie. De muziek staat zachtjes aan en dat maakt de sfeer extra sereen. Mijn cliënt, een vrouw van rond de 30 jaar, trekt net haar trui weer aan.
"Dankjewel, zegt ze, opgewekter dan ze eruit ziet. Het is zo bijzonder om te voelen hoe jij de energie door mijn lichaam stuurt. Heel fijn".
"Heel graag gedaan." En dat meen ik. Het blijft speciaal voor mij om helende energie door te kunnen geven. Ik sta zo'n 80 centimeter van haar af en kijk haar recht aan. "Ik heb ook gevoeld dat je deze periode door een emotionele storm gaat en veel moet verwerken...klopt dat?."
Dit raakt haar meteen. Ik voel hoe ze ineens in haar gevoel zakt. Haar ogen schieten vol.
Ze knikt en veegt haar tranen af. Ze legt iets uit over haar situatie. "Ik vind het zo moeilijk om niet steeds mee te gaan in de drukke energie van anderen, omdat ik weer normaal wil zijn..." Ze kijkt me hoopvol maar toch wanhopig aan.
De vrolijke buitenkant die net te zien was, is nu verdwenen en ik zie een puur en kwetsbaar meisje staan. Iemand die zich probeert staande te houden terwijl ze vanbinnen zo veel schade heeft opgelopen. Niemand mag het merken, alleen ikzelf - lees ik in haar hele lichaam. Maar nu ze het vertrouwen voelt om de buitenlaag af te doen - om gewoon te voelen - vind ik haar veel krachtiger. Gek genoeg spreekt uit deze betraande ogen meer innerlijke vreugde dan uit de glimlach die ze net opzette. Ik denk dat het zelfliefde is....
Ik ga iets dichterbij staan, en kijk haar aan. "Ik begrijp je heel goed. Ik wil ook tegen je zeggen dat het belangrijk is om nu tijd te nemen om alles te verwerken. In plaats van vrolijk te willen zijn, kun je afgaan op wat je nodig hebt. Dan komt de blijheid echt vanzelf weer, en dan hoef je niet te doe alsof. Het is niet erg om verdrietig te zijn." De tranen rollen nog steeds over haar gezicht en ik leg mijn handen op haar schouders. Ik laat haar blik niet los, om te laten zien dat het er mag zijn.
Als ik haar schouders loslaat, haalt ze diep adem. Er verschijnt een grote glimlach op haar gezicht. "Ik kom snel weer eens terug", zegt ze.
Liselore
